Ik nam een grote hap en BAM! Ik viel bewusteloos neer op de grond. Oh, wacht heel even. Ik ben ietsje te ver begonnen. Ik ben Dot, en ik ben een ongeloofelijk grote doughnutliefhebber. Ik eet doughnuts, ik bak ze, ik koop ze, ik teken ze, mijn muren zitten vol posters met doughnuts, mijn naam is zelfs een soort doughnut volgens mijn beste vriendin. Ik ben ook doughnutkritiek, ik reis overal in de wereld om allemaal heerlijke doughnuts te proeven. Ik ben daardoor beroemd geworden, en ik moet naar de grootste doughnutbars om de heerlijkste doughnuts te eten, en nogal, ze zijn gratis!
Een keer ging ik naar de grootste doughnutbar ter wereld (trouwens, hij ligt in Sydney, Australië). Eerlijk gezegd, had ik een minibeetje schrik, want hij was reuzachtig groot. Ik ging naar binnen en ging direct naar de balie. Daar hadden ze voor mij een enorme doughnutdoos klaarstaan. Ik maakte mijn weg naar een tafeltje voor een, en zette me neer. Ik bestelde een chocomelk (ik vind persoonlijk dat chocomelk het allerbeste drankje voor doughnuts is) en pakte mijn eerste doughnut. Ik stopte die in mijn mond en nam een grote hap. Mijn ogen sprongen wijd open. Die was verrukkelijk! Ik kreeg er niet genoeg van. Ik at die snel op, en pakte een tweede. Dan kwam er een derde, en een vierde. Binnen tien minuten was mijn eerste doos leeg. Een ober bracht mij een tweede doos, en ik dacht, “Oh nee, ik zit echt vol. Ik ga vandaag zeker een paar kilo’s aankomen!” Toch kon ik er niet mee stoppen. Ik pakte een grote paarse doughnut en nam een hap. Die was 10 keer lekkerder als de vorige! Ik kon het niet geloven! Ik at door, en de volgende werd steeds beter als de vorige. Ik pakte de laatste doughnut, en stak die ik mijn veel te grote mond. Ik nam een grote hap en BAM! Ik viel bewusteloos neer op de grond.
Een maand of zo later werd ik wakker. Den eerste wat ik zei was, “DAMN, wat waren die doughnuts goed!” Dan merkte ik op dat ik in een ziekenhuiskamer zat, in een ziekenhuiskleedje op een ziekenhuisbed. Mijn ouders, zus, en BFF kwamen binnen, en iedereen begon te huilen. Ik had niet eens door dat ik net wakker was van een coma! Nu ben ik haast beter, en ik voel me terug mijn oude zelf. Ik heb trouwens die doughnutbar een zeer goede review gegeven. Ik mag nu niet meer overal reizen om doughnuts te proeven van mijn ouders, en dat vind ik echt zonde. Maar, overnacht, als mijn zus en ouders diep zitten te dromen, sluipen ik en mijn BFF naar – Oh komaan, je weet het zeker al – de doughnutbar van de hoek om doughnuts te smullen.
